Stelling: de kwetsbare burger moet meer in het vizier komen
Laat ons tot slot terugkeren tot de maatschappelijke context. Het is mooi om in te zetten op maximale zelfredzaamheid van de burger, of het nou in het sociaal domein is of bij rampen en crises. We weten echter ook met z’n allen dat er nu eenmaal kwetsbare groepen zijn die voor het ene of het andere risico minder zelfredzaam zijn. Als het gaat om functiebeperkingen, dan hebben we dat aardig geregeld. Maar hoe gaan we om met de groeiende groep ouderen die steeds langer thuiswonen? En met extramuralisering van GGZ-patiënten of cliënten van Wmo-voorzieningen? Discontinuïteit van zorg wordt meer versnipperd of wordt zelfs deels onzichtbaar. Tot het moment dat dit leidt tot “calamiteiten” op individueel cliëntniveau. Als mensen zoveel mogelijk regie in eigen handen krijgen, dan kun je natuurlijk niet weer volledig naar de overheid gaan kijken als er een ramp of crisis is. Maar dat is nog iets anders dan er geen enkele aandacht aan besteden. Bij de uitwerking van “continuïteit van de samenleving” zal de kwetsbare burger goed in beeld moeten blijven en niet het onderspit moeten delven ten opzichte van bijvoorbeeld continuïteit van het bedrijfsleven. En de GHOR kan daarbij een goede rol spelen door met de zorg (ook de gedecentraliseerde zorg!) kwetsbaarheidsanalyses uit te voeren om inzicht te krijgen in waar het fout kan gaan. Want als je dat vooraf doet, dan kun je vaak met simpele afspraken heel veel leed voorkomen.
Stem
Loading ...Deel deze blog
