Stelling: vanwege de publieke verantwoordelijkheid voor risico- en crisisbeheersing heeft ook het openbaar bestuur een rol bij zorgcontinuïteit
De rol van de GHOR begint daar waar de continuïteit raakt aan de verantwoordelijkheid van het openbaar bestuur. Dit is in ieder geval daar waar zorgcontinuïteit raakt aan multidisciplinair optreden onder het opperbevel van de burgemeester in het kader van OOV. Dus rampen en crisissituaties met publieke sturing door de “algemene kolom” (burgemeester, voorzitter veiligheidsregio), waarbij ook zorginstellingen in hun continuïteit worden geraakt, dan wel calamiteiten en crises bij zorginstellingen zelf, die uitstraling hebben naar de openbare orde en veiligheid. In die gevallen kan het noodzakelijk zijn dat het bevoegd gezag aanwijzingen geeft aan de zorg, maar dat is zeldzaam. Belangrijker is dat het openbaar bestuur inzicht wil hebben in wat zorginstellingen – individueel en als keten – zelf doen en waar het dusdanig spaak kan lopen dat hulp van overheidswege nodig is. Zonder de eigen verantwoordelijkheid van de zorg over te nemen, heeft de overheid dus wel degelijk betrokkenheid bij de afstemming van zorgcontinuïteit op het overheidsoptreden.
Vanuit een hele andere invalshoek raakt “aan de voorkant van de veiligheidsketen” ook de risicobeheersing door het openbaar bestuur aan de continuïteit van de zorg. De al of niet aanwezigheid van kans-, effect- en kwetsbaarheidsreducerende maatregelen voor man-made risicobronnen en vitale infrastructuren kunnen immers direct van invloed zijn op de zorgcontinuïteit. Door middel van vergunning verlening en (extern) veiligheidsbeleid heeft het decentrale bestuur directe invloed op diverse risico’s die kunnen leiden tot discontinuïteit van zorg. Om die reden vraagt de publieke verantwoordelijkheid voor risicobeheersing om een vorm van betrokkenheid bij zorgcontinuïteit.
Stem
Loading ...Deel deze blog
