Stelling: VERANTWOORDE ZORG BIJ RAMPEN MOET EINDELIJK EENS GOED GEDEFINIEERD WORDEN
Al eind jaren ’90 werd volop gediscussieerd over het adagium 1×100=100×1, wat betekent dat de zorg aan honderd slachtoffers in één keer op hetzelfde kwaliteitsniveau moet kunnen worden geleverd als honderd keer zorgverlening aan één slachtoffer. Ieder kind kan uittekenen dat dit een mythe is. Nog los van de stressvolle en risicovolle omstandigheden bij een ramp, is dit logistiek een onmogelijkheid. Wat dan wel de maatstaf zou moeten zijn, is nooit nader gedefinieerd. De normen uit het Kwaliteitskader Crisisbeheersing en OTO richten zich derhalve niet op de feitelijke hulpverlening (output), maar op de generieke basisvoorbereiding (input en troughput). Als eerste stap op de kwaliteitsladder is dit natuurlijk een hele goeie: eerst maar eens de basics op orde, zoals een crisisplan en crisisfuncties. Maar de discussies over GGB en over het sluiten van SEH’s hebben duidelijk gemaakt dat het ontbreekt aan duidelijke ontwerpnormen voor kwaliteit van zorg bij rampen en crises.
Wat de inhoudelijke norm voor verantwoorde zorg is en wat niet, is niet aan het openbaar bestuur om te bepalen. De GHOR rapporteert over alle aspecten, maar kan eigenlijk alleen iets vinden van de algemene randvoorwaarden, niet van de beschikbare zorgcapaciteit. De zorgsector zal zelf samen met VWS en IGZ de “lat” (professionele zorgstandaarden) hiervoor moeten bepalen: wat wordt bij een ramp of bij continuïteitsproblematiek als verantwoorde zorg gezien? Wat moet je wel en niet geregeld hebben als individuele instelling? Wat moet het presterend vermogen van de zorg als keten zijn? Aan de hand van het zorgrisicoprofiel kan de GHOR dit vervolgens vergelijken met de aanwezige risico’s, zodat het bestuur van de veiligheidsregio haar risico(acceptatie)beleid kan bepalen.
Stem
Loading ...Deel deze blog
