Stelling: opschaling van de crisisorganisatie moet veel en veel flexibeler
GRIP is ooit ontstaan om als hulpdiensten vanuit één taal en begrippenkader gezamenlijk te kunnen optreden. Bij de verdere landelijke uitrol is meer en meer het principe ontstaan van “gelijk opschalen”. Als een GRIP-niveau wordt afgekondigd dan moeten ook alle vier de kolommen in dat niveau zitten. Maar wat nu als één kolom niks te doen heeft? Of als er na kortlopend multidisciplinair optreden een langdurig nazorgtraject volgt van alleen bevolkingszorg of alleen GROP? Om maar niet te spreken over de gememoreerde kleinere calamiteiten in het sociaal domein, die toch maatschappelijke impact kunnen hebben. Als deze in de burgemeestersportefeuille terecht komen, dan is dat niet vanuit fysieke veiligheid, maar vanuit sociale veiligheid. Dit vraagt een nieuwe visie op opschaling. Wellicht dat een helderder scheiding tussen bestuurlijke opschaling (wie is het bevoegd gezag?) en operationele opschaling (welke diensten treden op en hoe coördineren ze dat?) kan helpen om GRIP, GROP, SGBO, sociale veiligheid en sociaal domein met elkaar te verzoenen. Dit zal nog veel ontwikkeling vragen, maar één uitgangspunt is helder: dit lukt alleen als de opschalingsmodellen veel flexibeler gebruikt gaan worden. Tegelijkertijd moet de basis wel helder zijn: wat de GGD en ook de GHOR aan coördinatie kunnen bieden, kan niet voor elke gemeente 100% anders zijn. De kunst is om generieke crisiscapaciteiten te ontwikkelen, die gemeenten op maat kunnen ondersteunen.
Stem
Loading ...Deel deze blog
Reactie denktank 4 september: EENS
Een naadloze link moet worden gesmeed tussen ‘incidentmanagement’ en opgeschaalde zorg, omdat ook in de dagelijkse basis al heel veel fout kan gaan dat risico- en crisismanagement vraagt. De wettelijke definiëring van geneeskundige hulpverlening werkt wat dat betreft niet mee, want deze is beperkt tot GRIP, terwijl het zou moeten gaan om alle incidenten die het publieke belang raken. Het opgeschaalde veld moet niet worden gedefinieerd vanuit structuren of (nood)bevoegdheden, maar vanuit het maatschappelijk belang dat vraagt om oplossend vermogen. De kern van de GHOR is dus niet zozeer opgeschaald optreden, maar in den brede de verbinding in de keten plus de aansluiting tussen de keten en de multidisciplinaire hulpdiensten, zowel bij dagelijkse incidenten en crises als bij het grootschalige.
Om de brug te kunnen slaan is flexibilisering van de opschaling hard nodig. Hoe vaak komt een GRIP 3 of 4 nu eigenlijk voor? De vele vormen van (publieke) crisisbeheersing in alle soorten en maten drijven af van de wettelijke definitie van de WVR. De taal en begrippen van de WVR moeten veel dichter aan komen tegen de zorgketen.